Categorie: Interview
Saman Amini: ‘Hoe zorg je ervoor dat het verleden je een duw in de rug geeft?’
Theatermaker Saman Amini (1989) vluchtte op elfjarige leeftijd vanuit Iran naar Nederland. Morgen gaat zijn voorstelling Samenloop van omstandigheden in première, tegelijk met de release van de gelijknamige cd met liedjes uit de voorstelling.
Amini belandde in een azc en kwam daar via Stichting De Vrolijkheid voor het eerst in aanraking met toneel. Uiteindelijk doorliep hij de toneelschool in Maastricht en maakte hij veelbesproken voorstellingen als Nobody Home en A Seat At The Table. Ook speelde hij eerder dit seizoen de rappende treitervlogger De Beer in The Nation van Het Nationale Theater.
Samenloop van omstandigheden stond twee jaar geleden als kort liedjesprogramma op theaterfestival De Parade. Nu heeft Amini het uitgebouwd tot volwaardige zaalvoorstelling. “Het is geïnspireerd op mijn ervaringen en die van de lotgenoten die ik in mijn leven ben tegengekomen, voornamelijk toen ik in Iran woonde. Het gaat over hoe je leert om te gaan met je verleden. Hoe zorg je ervoor dat het verleden je een duw in de rug geeft, in plaats van dat het je tegenhoudt?” Lees verder
In het hoofd van een jonge Syriëganger
Foto Kafir: Anassel Omri
Twee Marokkaanse broers groeien op in de Indische Buurt. De ene radicaliseert en reist uit naar Syrië, de ander blijft in Amsterdam. De theatervoorstelling Kafir van Timen Jan Veenstra gaat over degene die achterblijft.
Kafir is het tweede deel van Kronieken van de stad, een theatervierluik waarin toneelschrijver Timen Jan Veenstra zich verhoudt tot waargebeurde verhalen uit de stad. In het eerste deel stond het vergaan van de scheepswerven in Noord centraal. Voor deze voorstelling, die hij ook zelf regisseerde, interviewde hij bewoners uit Amsterdam-Oost.
“Er worden heel veel verhalen verteld over radicaliseren, maar het gaat eigenlijk nooit over de achterblijvers,” vertelt acteur Mamoun Elyounoussi. Hij speelt de broer die in Amsterdam blijft. “Ik hoorde hierdoor voor het eerst dat die vaak als verdachten worden gezien. Daar had ik nooit bij stilgestaan. Dus terwijl jij in paniek bent, er helemaal kapot van bent dat bijvoorbeeld je zoon is afgereisd, niet weet hoe je verder moet, word jij bestempeld als verdachte.” Lees verder
Proeven, profileren, doorstromen – een introductie in de MBO theateropleidingen
v.l.n.r. Bam Verstijnen, Jeroen van Lokven, Nora van Dartel, Tessa Vissers tijdens een schoolvoorstelling op het Koning Willem I College in Den Bosch. Foto: Boogert van den Maud
Nederland kent een flink aantal MBO theateropleidingen. Onderling verschillen ze enorm. Hoe is zo’n opleiding opgebouwd, op welke manier profileren de verschillende instellingen zich en vooral: waar komen studenten na hun afstuderen terecht?
In 2002 startte Louis Lemaire de eerste MBO theateropleiding in samenwerking met het regionale opleidingencentrum (ROC) in Rotterdam. Hij kon in eerste instantie op behoorlijk wat weerstand rekenen. Niet alleen van de bestaande toneelscholen binnen het HBO, ook de VSCD zette vraagtekens, herinnert Peter van der Linden, teamcoördinator bij de opleiding Artiest | Theater aan het ROC in Tilburg, zich. ‘Die kritiek aan het begin was natuurlijk niet geheel onterecht. Je moet je voorstellen dat er ineens tien scholen met afstudeerklassen bijkwamen, terwijl het voor de bestaande toneelscholen natuurlijk al lastig genoeg was om hun studenten aan het werk te krijgen.’ Lees verder
Casper Vandeputte: ‘We leven in een wereld waarin we de ander nooit zullen begrijpen’
Foto: Bart Grietens
Hij is blij dat hij geen jonge maker meer is. Dat het niet meer gaat over wat voor ontdekking hij is en welke verwachtingen daar vervolgens bij komen kijken. Regisseur Casper Vandeputte (1985) studeerde bijna tien jaar geleden af aan de Toneelschool Maastricht. Vandaag gaat zijn jongerenvoorstelling Bloedlink in première bij NTjong en DOX.
Hij kijkt met een liefdevolle blik naar de wereld, en houdt van een beetje anarchie, een beetje rauwheid. Althans, dat kun je concluderen als je zijn eerdere voorstellingen als The Family (vorig jaar) of The Summer of ’96 (2015) zag. Casper Vandeputte houdt ervan de boel een beetje op te schudden.
In Bloedlink zal dat niet anders worden: het verhaal speelt zich af tijdens een les maatschappijleer voor een probleemklas van een middelbare school. Het toneelbeeld bij aanvang: een keurig gestructureerd klaslokaal, uitzicht over het Amsterdam Science Park. Tomeloze troosteloosheid die bijna schreeuwt om anarchie. “In mum van tijd is dit een grote chaos,” belooft hij meteen. Lees verder
Historicus Alex Geelhoed onderzoekt de archieven van Florrie Rodrigo
Foto: TIN-collectie
Ieder jaar kloppen tientallen onderzoekers uit de hele wereld aan bij de TIN-collectie van UvA Bijzondere Collecties op zoek naar uniek materiaal uit de Nederlandse theatergeschiedenis. In de serie ‘Schatgravers van de theatercollectie’ laten we er een aantal aan het woord.
Historicus Alex Geelhoed (1947) onderzoekt het archief van Florrie Rodrigo, danseres en choreograaf die leefde van 1893 tot 1996. Rodrigo was een balletdanseres zonder veel scholing, maar werd in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw erg bekend in Nederland. Ze deed vooral modern ballet, zeker aanvankelijk. Begin jaren twintig trad ze, met succes, op in Berlijn. Daar leerde ze haar toekomstige man – schrijver Kees de Dood – kennen. Lees verder
Sara van Gennip: ‘Als je echt impact wil hebben lijkt het wel alsof je mensen pijn moet doen’
Campagnebeeld Kaap Furie, foto: Casper Koster
Kun je echt impact hebben zonder geweld te gebruiken, vraagt toneelschrijver Sara van Gennip zich af. In haar lunchtheatervoorstelling Kaap Furie kapen twee vrouwen een trein om aandacht te vragen voor seksuele intimidatie.
Twee zussen – gespeeld door Johanna Hagen en Wendell Jaspers – gijzelen een conducteur en zetten er een foto van op sociale media. Het effect is niet te overzien, een groeiende menigte gaat met de ludiek bedoelde actie aan de haal en de sfeer wordt almaar grimmiger.
Sara van Gennip (1987) is een wereldverbeteraar met een programma, zegt ze. “Ik zal zelf niet snel een trein kapen, maar als ik een bepaald onrecht zie heeft alles in mij wel de behoefte om een groter statement te maken dan een hashtag.” Maar dat is nog ingewikkeld, geeft ze toe. “Ik kan ergens over schrijven, dat bereikt dan een handjevol mensen die het toch al met me eens zijn. Ik kan meelopen met een of andere tocht, dat geeft even een gevoel van saamhorigheid en dan vervliegt het. Als je daadwerkelijk impact wil hebben lijkt het wel alsof je mensen echt pijn zou moeten doen.” Lees verder
Het vuur van Laura van Dolron
Foto: Barrie Hullegie
Het vuur brandt nog steeds, maar op een andere manier dan toen ze twintig was en net van de toneelschool kwam. “Ik ben niet meer zo boos.” Theatermaker Laura van Dolron (41) zit vijftien jaar in het vak, en Frascati viert dat met een heuse Laura-driedaagse.
Laura van Dolron is theatermaker, stand-up filosoof en live-columnist. Haar voorstellingen – ruim dertig inmiddels – zijn transparant, lichtvoetig maar groots in ambitie. “De vorm interesseert me steeds minder,” zegt ze, terwijl ze in haar open keuken op zoek is naar koekjes en chocola. Het is gezellig rommelig in haar huis: dat krijg je met twee kinderen, waarvan de jongste pas negen maanden is. “De wereld is me meer gaan interesseren, en de theaterwereld minder. Ik maakte vroeger ook theater over theater, dat boeit me nu echt geen fluit meer.” Lees verder
