Categorie: Parool
Oerol gaat over grenzen
Beeld: Sanja Marija Marušić
Op Terschelling begint vandaag het tiendaagse festival Oerol. Met uiteenlopend locatietheater en landschapskunst wordt de bezoeker geconfronteerd met de natuur en de wereld om zich heen.
Terwijl het nieuwe stadsbestuur in Amsterdam forse maatregelen wil treffen om de toeristenoverlast te beperken, varen tussen Harlingen Haven en Terschelling de veerboten de komende week af en aan om uitgelaten toeristen over te zetten. Tijdens het Oerol Festival is het aantal inwoners van Terschelling tien dagen lang verdriedubbeld. Dagelijks zijn er ruim tienduizend festivalgangers bovenop het normaal nauwelijks vijfduizend inwoners tellende eiland. Je kan het ‘massatoerisme’ noemen, Oerol zelf noemt het liever ‘tijdelijke samenleving’.
Binnen die tijdelijke samenleving draait het niet alleen maar om het bekijken en laten zien van voorstellingen, cruciaal is ook de ontmoeting met elkaar en met het eiland. Nadenken over de plek waarop je bent en de wereld waarin je leeft. De voorstellingen en installaties op Oerol – zeker binnen het voor festivalgangers gratis te bezoeken expeditie-programma – moeten daarbij helpen. Lees verder
De gedeelde pijn van Frankrijk en Vietnam
Foto: Louis Fernandez
Theater Saigon
Door Les Hommes Approximatifs, Caroline Guiela Nguyen
Gezien 13 juni 2018, Stadsschouwburg Amsterdam (Holland Festival)
Te zien 14 juni, aldaar
Het Vietnamese restaurant is tot in de allerkleinste puntjes nagebootst: van de mintgroene tegeltjes, het felverlichte frisdrankautomaat en de gelukskat op bar – aan alle details is gedacht. Links de open keuken, rechts een bescheiden karaokebar met daartussenin het restaurant. In de keuken wordt daadwerkelijk gekookt, exotische geuren drijven bij binnenkomst door de Rabozaal.
Het kenmerkende restaurantinterieur is tijdloos en leent zich daarom goed voor dit verhaal, dat zich zowel afspeelt in Saigon (1956) als in Parijs (1956 en 1996); twee sleutelmomenten in de gedeelde geschiedenis van Frankrijk en Vietnam. In 1956 trokken de Franse troepen zich, twee jaar na het beëindigen van de bloedige guerrillaoorlog, terug uit Vietnam. Vanaf 1996 was het – door de opheffing van het Amerikaans economisch embargo – voor de Viet Kieu (overzees wonende Vietnamezen) pas mogelijk om weer terug te keren naar hun land van herkomst. Lees verder
Ada Ozdogan: ‘Hoe komt het dat kunst en politiek zo dicht bij elkaar liggen?’
Foto: Jean van Lingen
In De Rode Klauw van Theater Rast staat president én theatermaker (!) Erdogan centraal. Toen regisseur Ada Ozdogan erachter kwam dat de Turkse president in zijn studententijd in een toneelvoorstelling speelde, vroeg zich ze af hoe het komt dat politici zo vaak ook artistieke ambities hebben.
Het idee voor de voorstelling ontstond tijdens de Turkse coup in 2016, vertelt Ozdogan. Ze zou die nacht naar Turkije gaan, maar haar vliegtuig mocht niet vertrekken van de AIVD. “Ondertussen ontplofte internet, en werden er ineens allerlei oude artikelen over Erdogan gepubliceerd. Toen las ik ergens dat hij in zijn studententijd een theatervoorstelling had gemaakt, getiteld De Rode Klauw.”
“Ik moest gelijk denken aan Hitler die naar de kunstacademie wilde, Reagan die acteur is geweest en Trump met zijn realityshow; wat is het toch dat kunst en politiek zo dicht bij elkaar liggen?” Lees verder
Karavaan: theater in leegstande panden, op straat en het platteland
Aardappelvreters, foto: Bowie Verschuuren
Dit weekend begon de vijfentwintigste editie van festival Karavaan in Alkmaar. Het is de aftrap van de zomerfestivals, dus dat betekent dat we voorlopig vooral wegblijven van de reguliere theaterzalen. Karavaan duikt op in leegstaande panden, op straat en op het omliggende platteland.
In een stoffig, verduisterd pand in het centrum van de stad, spelen Quintijn Relouw en Sjoukje Böing hun woordloze voorstelling Phobo Phobo. We zien een bejaard echtpaar dat zich rigoureus van de wereld heeft afgesloten. Uitgeblust en vastgeroest zitten ze opgesloten in hun donkere kamertje, tussen ingeblikt augurken en perziken – en zelf niet minder ingeblikt.
Door de duistere, associatieve en soms hallicunante beeldtaal lijkt het soms alsof je in een voorstelling van het Vlaamse theatercollectief Abattoir Fermé bent beland. Het mooist zijn de spaarzame momenten van tederheid – bijvoorbeeld wanneer de vrouw haar man uitkleedt om hem met een natte doek te wassen. Of de liefdevolle maar strenge klappen die zij hem soms geeft.
Door de veelheid aan losse aanzetjes voelt de voorstelling van deze jonge makers nog niet helemaal af. Het is prettig dat ze niet de neiging hebben alles in te lossen (wat doet bijvoorbeeld die baby op sterk water in een oude augurkenpot in de hoek?), maar door gebrek aan focus gaat de voorstelling uiteindelijk toch kabbelen. Lees verder
Dé Holland Festival tip
Gesualdo van De Warme Winkel, Nederlands Kamerkoor
te zien: 21 t/m 25 juni in de Stadsschouwburg Amsterdam (22/6 première)
Het weerzinwekkende onweerstaanbaar maken, dat is De Warme Winkel wel toevertrouwd. De anarchistische club laat zich goed vergelijken met Carlo Gesualdo; die enerzijds dieren martelde, anderzijds prachtige, vernieuwende muziek componeerde. De Warme Winkel spaart zichzelf noch het publiek, en dat levert ellendig goeie voorstellingen op. Ditmaal hebben ze het Nederlands Kamerkoor gestrikt, ik heb er nu al medelijden mee.
Herinneringen aan 11 jaar Romeinse Tragedies – interview met Hans Kesting en Chris Nietvelt
Foto: Jan Versweyveld
‘Magistrale krachttoer van Van Hove’, kopte deze krant op 18 juni 2007, een dag na de première van Romeinse tragedies op het Holland Festival. Regisseur Ivo van Hove smeedde drie tragedies van Shakespeare – Coriolanus, Julius Caesar en Antonius & Cleopatra – om tot een zes uur durende monsterproductie (zonder pauze!) waarbij het publiek kriskras tussen de acteurs en dwars over de speelvloer heen mag lopen, tijdens de voorstelling een hapje kan eten, waarbij alles live gefilmd en uitgezonden wordt en waar uiteindelijk tussen de vijftien acteurs ook een levensechte slang doorheen kronkelt.
De voorstelling werd door pers en publiek lovend ontvangen en speelde, in wisselende acteurssamenstellingen, over de hele wereld. Hans Kesting en Chris Nietvelt spelen Marcus Antonius en zijn geliefde Cleopatra al vanaf het begin. Maar na dit seizoen is het, na elf jaar, echt klaar met Romeinse tragedies. Dat vraagt om een terugblik. Lees verder
Vrijheid in choas, verbonden in eenzaamheid – Stef Aerts van FC Bergman over JR
Scènebeeld uit JR, foto: Kurt Van der Elst
“Het was eigenlijk Ivo van Hove die met dit boek kwam. We waren al een tijdje aan het broeden op een samenwerking, maar vonden maar niet het geschikte onderwerp,” vertelt Stef Aerts, kernlid en mede-oprichter van het Antwerpse theatercollectief FC Bergman. Hun nieuwe voorstelling JR is gebaseerd op de gelijknamige beurssatire en cultroman van William Gaddis en ging eind maart in première in een voormalige electriciteitscentrale in Schelle, nabij Antwerpen. Zonder inmenging van Ivo van Hove, overigens, die samenwerking is een jaartje uitgesteld. “Maar wij hadden inmiddels zoiets van: we hebben nu eindelijk iets gevonden en daar zijn we zo gek op. Dus toen heeft hij ons het idee cadeau gedaan. Heel lief van hem.”
Zeg je FC Bergman, dan zeg je automatisch megalomaan. Het collectief, dat sinds tien jaar naam maakt met groots locatietheater, bouwde voor eerdere voorstellingen een heel dorp op, plaatste een zwembad op de parterre en plantte een waar dennenbos op het podium. Ditmaal zit het publiek aan vier zijden rondom een veertien meter hoge toren. Vijftien acteurs, 21 figuranten, waarvan zeven kinderen, daaromheen bovendien twee cameramannen die alles continu live filmen. Tijdens het Holland Festival staat de voorstelling in de centrale markthal van het Food Center in West. Veel keus was er niet: de ruimte moet minimaal veertien meter hoog zijn, een diameter van veertig meter hebben, en dan ook graag zonder palen. Vind dat maar eens in de binnenstad. Lees verder
