Categorie: Reportage
Karavaan: theater in leegstande panden, op straat en het platteland
Aardappelvreters, foto: Bowie Verschuuren
Dit weekend begon de vijfentwintigste editie van festival Karavaan in Alkmaar. Het is de aftrap van de zomerfestivals, dus dat betekent dat we voorlopig vooral wegblijven van de reguliere theaterzalen. Karavaan duikt op in leegstaande panden, op straat en op het omliggende platteland.
In een stoffig, verduisterd pand in het centrum van de stad, spelen Quintijn Relouw en Sjoukje Böing hun woordloze voorstelling Phobo Phobo. We zien een bejaard echtpaar dat zich rigoureus van de wereld heeft afgesloten. Uitgeblust en vastgeroest zitten ze opgesloten in hun donkere kamertje, tussen ingeblikt augurken en perziken – en zelf niet minder ingeblikt.
Door de duistere, associatieve en soms hallicunante beeldtaal lijkt het soms alsof je in een voorstelling van het Vlaamse theatercollectief Abattoir Fermé bent beland. Het mooist zijn de spaarzame momenten van tederheid – bijvoorbeeld wanneer de vrouw haar man uitkleedt om hem met een natte doek te wassen. Of de liefdevolle maar strenge klappen die zij hem soms geeft.
Door de veelheid aan losse aanzetjes voelt de voorstelling van deze jonge makers nog niet helemaal af. Het is prettig dat ze niet de neiging hebben alles in te lossen (wat doet bijvoorbeeld die baby op sterk water in een oude augurkenpot in de hoek?), maar door gebrek aan focus gaat de voorstelling uiteindelijk toch kabbelen. Lees verder
SPRING maakt medeplichtig
Permanent Destruction – The SK Concert, foto: Sanne Peper
Er is de laatste jaren een interessante tendens gaande in de theaterwereld. De theatermaker presenteert zijn werk steeds vaker buiten het theater. Zo ook op SPRING Festival in Utrecht.
Het festival profileert zich niet alleen als genre-overschrijdend en -overstijgend, maar ook in meerdere mate out of the blackbox. En dan hebben we het niet over koddig straattheater, dan noemen we het liever ‘kunst in het publieke domein’.
Niet voor niets opende het festival vorige week met een massachoreografie met maar liefst honderd performers, niet ín, maar vóór de Utrechtse stadsschouwburg. Ook Dries Verhoeven, vaste gast van het festival (en altijd garant voor de nodige controverse) eist de openbare ruimte op. Op stadsplein De Neude moesten de grote terrassen dit zonnige weekend wijken, dat alleen al was genoeg aanleiding voor de nodige opschudding. Lees verder
Proeven, profileren, doorstromen – een introductie in de MBO theateropleidingen
v.l.n.r. Bam Verstijnen, Jeroen van Lokven, Nora van Dartel, Tessa Vissers tijdens een schoolvoorstelling op het Koning Willem I College in Den Bosch. Foto: Boogert van den Maud
Nederland kent een flink aantal MBO theateropleidingen. Onderling verschillen ze enorm. Hoe is zo’n opleiding opgebouwd, op welke manier profileren de verschillende instellingen zich en vooral: waar komen studenten na hun afstuderen terecht?
In 2002 startte Louis Lemaire de eerste MBO theateropleiding in samenwerking met het regionale opleidingencentrum (ROC) in Rotterdam. Hij kon in eerste instantie op behoorlijk wat weerstand rekenen. Niet alleen van de bestaande toneelscholen binnen het HBO, ook de VSCD zette vraagtekens, herinnert Peter van der Linden, teamcoördinator bij de opleiding Artiest | Theater aan het ROC in Tilburg, zich. ‘Die kritiek aan het begin was natuurlijk niet geheel onterecht. Je moet je voorstellen dat er ineens tien scholen met afstudeerklassen bijkwamen, terwijl het voor de bestaande toneelscholen natuurlijk al lastig genoeg was om hun studenten aan het werk te krijgen.’ Lees verder
WinterParade: eten en theater op honderdtwintig meter steigerhout
Foto: Erik van ’t Hof
De jaarlijkse WinterParade in de Zuiderkerk is een behoorlijk sympathieke aangelegenheid. Aan honderdtwintig meter steigerhout wordt uitgebreid gegeten en gedronken – tussendoor wordt het uitbundige publiek gefêteerd op korte theateracts.
Drie collectieven hebben een korte scène gebaseerd op het thema visioenen. ‘Het meisje met de zwavelstokjes’ van Hans Christian Andersen is de lijm die de boel bij elkaar houdt – althans, volgens de organisatie. Wie het niet weet zal het niet doorhebben. Het evenement moet het meer hebben van de ambiance, het lekkere eten en de glühwein, dan van de artistieke kwaliteit. Het geheel ontstijgt meestal niet aan de joligheid van een gemiddeld bedrijfsuitje. Lees verder
Supermarktblues: openbaar voyeurisme in de Pijp
Yvonne is goudsmid, dat heeft ze zichzelf geleerd, via YouTube. Standvastig ijsberend trekt ze steeds dieper het Sarphatipark in. Het publiek, een twintigtal personen onder poncho’s en paraplu’s, volgt haar gestaag. ‘Als ik douche voel ik het water niet meer’, zegt ze. En een jaar geleden is ze haar passie kwijtgeraakt. Zomaar ineens. Weg. Zo kan dat gaan.
Wie deze Yvonne precies is komen we niet te weten, en wat haar passie dan eigenlijk was evenmin. Zeker weten we wel dat ze in bepaalde mate gebaseerd is op een echte inwoner van de Pijp. Ze is een van de vele personages die in een theatrale parade voorbijtrekt. De theaterroute Supermarktblues voert het publiek in een anderhalf uur durende wandeling door de wijk, onderweg houden we halt om scènes te bekijken die gebaseerd zijn op interviews die de jonge makers met de wijkbewoners voerden.
Lees verder
Amsterdam Fringe Festival: jonge makers nemen de stad over
Foto Laboratory of Men: Eddy Wenting
Terwijl het Nederlands Theater Festival met de hoogtepunten van het voorbije seizoen de grotere theaterzalen bezet, heeft het Amsterdam Fringe Festival intussen de volledige stad overgenomen.
De jonge, aanstormende theatermakers staan met ruim tachtig acts op meer dan dertig locaties, van rondvaartboot tot binnentuin. Meteen een tip: kijk meerdere voorstellingen op een avond. De korte acts op Fringe zijn bijzonder uiteenlopend, zowel in vorm als kwaliteit, en lenen zich daardoor uitstekend om als route te beleven. Er zit dan ongetwijfeld een tegenvaller tussen – tenslotte moeten beginnende kunstenaars ergens kunnen falen – maar ook gegarandeerd een onverwacht hoogtepunt. Lees verder
Steekproef jeugdtheater op De Parade
Foto Joepie, Yes, Oké!: Gordon Meuleman
Een koning die het lachen afschaft, een rockster met mayonaiseverslaving, een praktijkcollege kippenvel: met ruim vijftien jeugdvoorstellingen is er op De Parade voor de jongste bezoeker heel wat meer te beleven dan zweefmolen en poffertjeskraam.
Het Parool bezocht alvast vijf jeugdvoorstellingen op het festival. Conclusie: de KinderParade bestaat vooral uit vriendelijke, vrolijke voorstellingen. Het publiek wordt meer vermaakt dan uitgedaagd. Als er maar gelachen wordt, lijkt de wat eentonige leidraad. Dat is jammer, want op die manier wordt een theaterbezoek gereduceerd tot een ritje in de zweefmolen, maar dan zonder dat je op enig manier uit evenwicht wordt gebracht. Terwijl theater, en zeker ook jeugdtheater, zo veel meer kan zijn.
Wat niet wegneemt dat de bespelers van de KinderParade met aanstelijke energie de jonge festivalbezoeker enthousiast om de vinger winden. Bijvoorbeeld in Koning van Katoren (6+), waarin theatercollectief De Nachtdieren ons in vrolijke sneltreinvaart door Jan Terlouws jeugdroman heen loodst. Die snelheid komt de spanningsboog misschien niet altijd ten goede, maar de concentratieboog van het publiek wordt met de vele ontwikkelingen goed gevoed. De drie acteurs spelen alle personages. Dat doen ze zonder omslachtige kostuumwissels, maar simpelweg door goed spel. Als vertolkers van het volk van Katoren wordt het publiek volop ingezet om het avontuur tot een goed einde te brengen. De kinderen in de tent laten zich bepaald niet manipuleren door ministers met kwade zin, blijkt. Daar kunnen volwassenen nog wat van leren. Lees verder
