Dit weekend begon de vijfentwintigste editie van festival Karavaan in Alkmaar. Het is de aftrap van de zomerfestivals, dus dat betekent dat we voorlopig vooral wegblijven van de reguliere theaterzalen. Karavaan duikt op in leegstaande panden, op straat en op het omliggende platteland.

In een stoffig, verduisterd pand in het centrum van de stad, spelen Quintijn Relouw en Sjoukje Böing hun woordloze voorstelling Phobo Phobo. We zien een bejaard echtpaar dat zich rigoureus van de wereld heeft afgesloten. Uitgeblust en vastgeroest zitten ze opgesloten in hun donkere kamertje, tussen ingeblikt augurken en perziken – en zelf niet minder ingeblikt.

Door de duistere, associatieve en soms hallicunante beeldtaal lijkt het soms alsof je in een voorstelling van het Vlaamse theatercollectief Abattoir Fermé bent beland. Het mooist zijn de spaarzame momenten van tederheid – bijvoorbeeld wanneer de vrouw haar man uitkleedt om hem met een natte doek te wassen. Of de liefdevolle maar strenge klappen die zij hem soms geeft.

Door de veelheid aan losse aanzetjes voelt de voorstelling van deze jonge makers nog niet helemaal af. Het is prettig dat ze niet de neiging hebben alles in te lossen (wat doet bijvoorbeeld die baby op sterk water in een oude augurkenpot in de hoek?), maar door gebrek aan focus gaat de voorstelling uiteindelijk toch kabbelen. Lees verder →