Ik was bang om af te studeren. Na een moeilijke start waarbij ik een 1.0 GPA behaalde en een academische proeftijd kreeg, heb ik de zaken rechtgezet. Het duurde vijf jaar en één zomersessie (een Spaanse les in een kamer zonder airconditioning in de hete zomer van Maryland), maar ik voltooide waar ik aan begon op 20 mei 1993.
De diploma-uitreikingen verliepen vrij rustig. Ik wachtte gewoon tot het voorbij was en ging door met dingen. Ik moest terugkijken om te zien dat Dr. Frank M. Snowden jr., emeritus hoogleraar klassiekers aan de Howard University, de eerste spreker was.
Mijn gedachten waren meer gericht op wat ik in vredesnaam ging doen. Ik verzuimde een stage te lopen en beschikte niet echt over verkoopbare vaardigheden, ook al vond ik dat mijn activiteiten en kantoren op school een cv van twee pagina’s verdienden.
Ik verliet de campus zonder baan en zonder enig idee wat ik ging doen met mijn studie Communicatie.
Het raakte me allemaal echt toen ik een senior speech hield tijdens mijn Pi Kappa Alpha Graduation Party. Ik werd overweldigd door de toekomst terwijl ik goedkope champagne met dubbele vuisten gebruikte en een paar woorden babbelde over alle herinneringen aan het studentencorps.
Toen ik mijn spullen had gepakt, ben ik een tijdje met mijn vader naar huis verhuisd. Ik stuurde als een gek cv’s naar allerlei banen en honderden alumni van studentenverenigingen in de omgeving. Ik werd door hen allemaal afgewezen, maar ik kreeg wel een aantal coole afwijzingsbrieven van Amerikaanse senatoren en congresleden die in mijn broederschap zaten.
Terwijl ik sollicitaties en cv’s bleef versturen, beukte ik in mijn woonplaats op de stoep, en de meeste winkels wilden mij niet omdat ik overgekwalificeerd was. Uiteindelijk belandde ik bij de receptie van de Comfort Suites in Laurel, MD voor $ 5,50 per uur. Het was waardeloos ploegenwerk, maar het was iets. Na een paar maanden werd ik assistent-manager bij de plaatselijke Blockbuster voor $ 7,00 per uur.
Het dieptepunt was toen een oude middelbare schoolvriend langskwam en zei dat ze dachten dat ik naar de universiteit ging.
Later in 1993 kreeg ik een administratieve baan aan de Universiteit van Maryland voor minder dan $ 9,00 per uur, zonder enige voordelen. Ik bleef daar totdat ik naar New York City verhuisde en bij een paar haltes aan de slag ging met het uitgeven van tijdschriften. Eindelijk had ik een paar schamele voordelen en kon ik beginnen met het afbetalen van creditcardschulden, studieleningen, autobetalingen, enz.
Ik was de hele tijd optimistisch dat ik mijn plek zou vinden. Ik had gehoopt dat ik als schrijver kon werken, maar mijn totale opbrengst was $ 100 voor één artikel bij de ter ziele gegane New York Press.
Ik was 27 en had nog steeds geen richting. En toen, op een dag, keek ik naar de advertenties en zag een baan bij een start-up die een marketingmedewerker nodig had voor hun nieuwe partnerprogramma. Ik was er nieuwsgierig naar, maar had nog nooit een marketingcursus gevolgd. Ik wist helemaal dat ik me eerder in 1997 had aangesloten bij het Amazon-partnerprogramma om te proberen wat extra geld te verdienen.
Ik verblindde de man die voor de functie rekruteerde door enkele modewoorden te laten vallen die ik me van Amazon herinnerde, en ik kreeg de baan. Op 27-jarige leeftijd kreeg ik de eerste baan die ik leuk vond, en vond ik de branche waarin ik tientallen jaren zou werken.
Toen ik in de branche zat, schreef ik veel columns en boeken voor geld, dus ik moest toch schrijver worden.
Dus als je pas afgestudeerd bent of op latere leeftijd nog steeds op zoek bent naar de juiste plek, raak dan niet in paniek. Het pad naar succes, tevredenheid en geluk is niet recht en misschien niet logisch, maar je kunt er wel komen.
Ik kreeg enkele van mijn favoriete adviezen toen voormalig New York Yankees-werper, auteur en ondernemer Jim Bouton de keynote speech hield op de Affiliate Summit in 2006.
Ik stuitte op het geheim van succes, en dat is doorzettingsvermogen… je hoeft niet opgeleid te zijn, je hoeft geen talent te hebben, je hoeft niet rijk te zijn, je hoeft geen geluk te hebben. Het is voor iedereen beschikbaar.
Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen niet falen, maar gewoon stoppen met proberen. Als volharding de sleutel tot succes is, hoe kun je dan volhardend zijn?
Ik geloof, vanuit mijn ervaring, dat het antwoord hierop is dat je van het proces moet houden. Je moet houden van wat je doet. Niet het succes, niet de beloning, niet de bonus, de trofee. Niets van dat spul.
Alleen het proces. Als je houdt van wat je doet, heb je een kans om er succesvol in te worden. Ik denk dat iedereen moet doen waar hij of zij van houdt, of een manier moet vinden om te houden van wat je doet.
Als je je focust op het proces, bereik je de doelen vaker.”
Ik was erg bang in 1993 en vele jaren daarna. Maar net als bij mijn moeilijke start op de universiteit, kwam ik uiteindelijk aan de andere kant uit de kast nadat ik liefde vond voor het proces van mijn werk.
