Scènebeeld Breivik – Jelle van der Meulen
Morgen begint het Amsterdam Fringe Festival, de anarchistische tegenhanger van het prestigieuze Nederlands Theater Festival, dat gelijktijdig in Amsterdam plaatsvindt; vrijplaats voor eigenzinnige en onderzoekende jonge theatermakers. Met pakweg zeventig acts, verspreid over ruim dertig locaties, te zien in elf dagen. Het Parool tipt alvast vier uiteenlopende shows. Lees verder
Foto: Maartje Strijbis
Morgen begint het Amsterdam Fringe Festival. Het is de eerste editie van artistiek leider Aukje Verhoog. “Fringe is een beetje tegendraads, maar toegankelijker dan mensen vaak denken.”
Het Amsterdam Fringe Festival wordt vaak het anarchistische zusje van het gelijktijdige Nederlands Theater Festival genoemd. Waar het prestigieuze Theater Festival jaarlijks het beste van het voorgaande theaterseizoen presenteert, zit Fringe met onbekend nieuw werk vol dissonanten en uitschieters. Maar daartussen ontwaart de gelukkige vinder ook de gedreven theatermaker van de toekomst, de onverwachte schoonheid en het spannende experiment. Lees verder
Romana Vrede in Race, foto: Kurt van der Elst
Actrice Romana Vrede is voor haar rol in de voorstelling Race genomineerd voor een Theo d’Or, de prijs voor de beste vrouwelijke hoofdrol van het afgelopen theaterseizoen. “Ik haatte dat personage in het begin. Praat eens normaal, dacht ik dan.”
Romana Vrede (44) trad in oktober toe tot het vaste ensemble van Het Nationale Theater (HNT), dat sinds vorig seizoen onder artistieke leiding van regisseur Eric de Vroedt expliciet politiek en maatschappelijk engagement op het programma zet. In de succesvolle theaterserie The Nation speelt ze de moeder van een geradicaliseerde moslim in de Haagse Schilderwijk. In Race, een voorstelling over seksisme en white privileges, een manipulatieve stagiaire op een peperduur advocatenbureau. Lees verder
Find Me A Boring Stone – Theater Rotterdam, foto: Sanne Peper
Jaarlijks publiceert theatervakblad Theatermaker de gezamenlijke uitkomsten van critici-enquête, de persoonlijke hoogtepunten van het voorbije seizoen van de verschillende theatercritici. Hieronder staan mijn antwoorden. De integrale uitkomsten vind je in het septembernummer van TM, of lees het losse artikel (via Blendle, gratis voor TM-abonnees). Lees verder
De stilte geëxposeerd
Gezien: 25 augustus 2017, Cultura Nova (Heerlen)
★★★☆☆
Sinds begin dit jaar onderzoekt theatermaker Lieke Benders vier jaar lang één thema: de stilte. Hoe manifesteert de stilte zich, hoe geruisloos is ze? Wanneer bekruipt de stilte je stiekem, wanneer overvalt ze je en wanneer slaat ze je vol in je gezicht? STIL.de expositie is een van de eerste presentatiemomenten van dat onderzoek, waarin Benders de natuur – de stilte – als een verzameling museumstukken exposeert. Lees verder
Een unheimische montage op –2
Gezien: 25 augustus 2017, Cultura Nova (Heerlen)
★★★☆☆
Een kille parkeergarage. Een oudere vrouw doolt door de betonnen leegte, ontdoet zich van haar schoenen, van het elastiek in haar haren. Dan rolt er een vrouw voorbij, liggend op een skateboard. Een volgende rent tussen de pilaren die het lage plafond op zijn plek houden, een haast onophoudelijke sleep die aan haar jurk vastzit markeert haar route. En in de verte klinkt een contrabas.
We begeven ons twee etages onder het plein waar Cultura Nova haar festivalhart houdt. In het kader van haar Master Theater Regie aan de Toneelacademie Maastricht, heeft theatermaker Janne de Bruin twee weken lang de zevenduizend bedompte vierkante meters van de Heerlense Q-park garage tot haar beschikking gekregen. Lees verder
Foto: Julien Lambert
Poëtisch portret van ons banale bestaan
Gezien: 24 augustus 2017, Noorderzon Performing Arts Festival (Groningen)
★★★★☆
Sterven doen we allemaal. In Cold Blood wordt het publiek allereerst in slaap gehypnotiseerd, om ons vervolgens mee te nemen in een poëtische reeks waarin we zeven doden sterven – alvorens we weer ontwaken. Filmmaker Jaco Van Dormael maakte samen met zijn partner, choreograaf Michèle Anne De Mey, deze bijzondere voorstelling op het snijvlak van toneel, dans en cinematografie.
Een groot projectiedoek hangt boven hun hoofden, daaronder staan de tien uitvoerende performers (Collectif Kiss & Cry) tussen de miniatuurdecors. Eigenlijk zijn het eerder technici, decorbouwers, cameravoerders en setdressers: want in de film die live op het scherm wordt gemaakt, worden de personages vertolkt door handen. Handen die sierlijk dansen, handen die in de auto achter het stuur zitten, handen die sufjes wiegen in een oude schommelstoel; handen die naar elkaar op zoek zijn, zich aan elkaar vastklauwen en zich weer van elkaar losscheuren, handen die ruzie maken. Handen die sterven. Lees verder
